باز هم مثل همیشه که ت ن ه ا میشوم…

دیوار اتاق پناهم میدهد…

ب ی پ ن اه که باشی قدر دیوار را میدانی…

امروز وارد 14 سالگیم می شوم و 13 سالگی را پشت سر میگذارم ...

    ظاهرا هنوز نوجوانم و پیر به حساب نمیام ، اما چه کسی می داند روح آدمها با کدام تـقـويم پـيـر می شود ؟!

این روزها بزرگتر شدن و جلوتر رفتن را دارم حس می کنم و این رابطه ربطی به شناسنامه و سال تولدم ندارد.

  باید پیش تر روم و آن طور که می خواهم روبروی خود بایستم. باید مزه عشق و دلدادگی را که این روزها به دیدار آمده بیش از این حس کنم و گرم بگیرم و حال و هوا به سر داشته باشم... وقتی وجود همه "حس" می شود، و وقتی حرفهای دیروز، امروز در ضمیری رسوب کرده باشد که به آن گویند ناخود آگاه، خواه ناخواه باید بغض و نگاه و سکوت بغل کنی و تنها و رها شوی. روی دیوار "کافه دوفلور" نوشته: «تو عشق هاي خودت را داري ، آنها بوي تنهايي مي دهند ، من ندارم اما داشتن بهتر است.»
حس خاصی دارم

      به عقب برمی گردم و فقط همان خاطرات روزهای تولدم را که در ذهن مرور می کنم ،

       سردی جانکاهی همه وجودم را فـرا می گیرد!

        به شادی هایی فکر میکنم که رنگ باختند، هدیه های که ماندند و هدیه دهندگانی  که نماندند...

        یاد سالهای کودکیم بخیر...

        خودم از چند ماه قبل بی قرار می شدم ، هر سال برای روز تولدم از اوایل بهار شروع به شمارش معکوس می‌کردم، حالا نمی‌دانم چه بلایی سرم آمده که دلم می ‌خواهد هیچکس روز تولدم را یادش نمانده باشد،هیچ ‌کس تبریکی نگوید، کادویی ندهد و من قرار نباشد وقتی دلم از غصه در حال ترکیدن است زورکی لبخند بزنم و شمع های تولدم را فوت کنم !

         زندگی تکرار مکررات شده و روز تولد هم روزی مثل بقیه روزهای خدا !!!

         راستش دیگر نه از شنيدن تبريک خوشحال می شوم و نه از نشنيدنش غمگين .(راجع به چند نفر استثنائ)

         بيشتر ترجيح می دهم چنين روزی را با خودم باشم ، تنها باشم ، به يکسالی که گذشت فکر کنم

         و يکسالی که معلوم نيست چند روزش را باشم ...

         شاید تنها خوبی روز تولـد همین باشد که ببینی در این روزگار بی در و پیکر که گاهی اسم خودت را هم فراموش می کنی دور و نزدیکانی که یکسالی میشود خبری از حال و روز هم ندارید ٬ روز تولدت را بیاد داشته اند !(اما عزیزترین کست...)

         کسانی که آخرین دیدارشان با تو چندان دوستانه نبوده یا حتی شاید برای همیشه با هم وداع کردهاید.

       اما سخت ترین کاری که امسال یاد گرفتم :

 احساساتم را مهار کنم و نگذارم دوست داشتن بیش از حدم تبدیل به باری روی شانه های آنی که دوستش می دارم گردد...

         14 ساله شدم ....... تمام