هر روز که می‌گذرد بیشتر حس می‌کنم تنها هستم ...

تنهایی خالی از وجود خدا ...

انگار گمت کردم وقتی به آدم‌های روی زمین دل بستم ...

گاهی دلم آن‌قدر می‌گیرد و آن‌قدر تنگ تو می‌شود که دلم می‌خواهد بدون درنگ به سویت بیایم، آن‌جا که هیچ‌کس قلب‌ها را به درد نمی‌آورد ...

از چند نفر دلگیر هستم، اما هرگز کسی مدیون من نیست در زمین اما من مدیون خوبی‌های همه شما هستم. خوبی‌هایی که نشانم داد تکیه بر انسان تکیه بر باد است و فقط خدا.

اوست که حتی اگر فاصله بگیری از وجودش، از حس خوب بودنش؛ باز هم خریدار توست، خریدار غم‌های تو، خریدار دردهای تو و خریدار گریه‌های بی‌پایان تو...

چرا دروغ؟

راستش بعضی از ما گاهی اوقات مدت زیادی از او دوریم اما دل‌مان برایش تنگ نمی‌شود، من هم یکی از آن‌ها!

آن‌قدر که دلتنگ او شدم، ذره‌ای از آن را دلتنگ تو نبودم.

چرا آن‌قدر فاصله؟!

خدایا تو از قلب من آگاهی، من دلم برای تو تنگ نشده اما برای یک نفر بی‌نهایت می‌تپد و تنگ است.

هر روز که بیشتر از دوریش می‌گذرد این قلب سخت‌تر مرا می‌فشارد و جای خالی او را در قلبم به من می‌فهماند!

تو که انتهای خوبی‌ها هستی کاری کن تا این قلب باز ایستد و تمام ...

چرا رفتی نامرد ؟؟؟